Zaterdag 28-8-2018: Las Vegas - timesharing en shows

Om half zeven gaat de wekker omdat we om acht uur in Excalibur moeten zijn om vandaar naar de timeshare-presentatie gebracht te worden met een shuttle. We hebben expres voor de (vroege) ochtend gekozen, (11.00 uur kon namelijk ook), omdat het dan niet de hele dag opbreekt.

Als we ons hebben aangemeld, moeten we eerst nog wachten op andere mensen (we zijn dus gelukkig niet de enige “sukkels”) en worden dan met een limousinebus 20 minuten verderop naar een hotel van Diamond Resorts gebracht. Één voor één worden de koppels daarna door de “adviseur” opgehaald voor de verkoopbabbel. Wij blijken echter iemand getroffen te hebben, Christian heet hij, die met zijn verkeerde been uit bed is gestapt, om het zacht uit te drukken. Of misschien heeft hij niet eens een goed been….. Zodra hij hoort dat wij buitenlanders zijn, verandert zijn benadering van ons van vriendelijk naar ronduit vijandig. Hij zegt dat hij ons vijf minuten wil geven om erover na te denken of we dit echt wel willen, want als we doorgaan, zitten we hier verder de hele dag en zien we de kinderen vanavond pas weer. We kunnen nu nog stoppen, geld terugkrijgen en met dezelfde shuttle weer terug…. Als ik daar bezwaar tegen maak, en zeg dat we getekend hebben voor max. 120 minuten verkooppitch, wordt hij kwaad en zegt dat wij daar niets over te zeggen hebben.  Na wat gesteggel heen en weer, waarbij hij mij laat weten “that he really doesn’t like me” (nou goed, dat is wederzijds), en de manager Patricia er nog bijkomt, kiezen we er toch voor de verkooppraat aan te horen, we zijn nu toch al hier, dus om nu terug te gaan met niets is ook zo zonde….

Het wordt niet meer echt gezellig; hij voelt aan zijn water dat wij niets gaan kopen maar moet toch de hele verkoopbabbel met ons doen. Elk argument dat wij geven waarom we geen timeshare (van minimaal $15.000,00) willen kopen,  veegt hij minachtend van tafel. Na ons uiteindelijk nog toegebeten te hebben “that he hates foreigners” laat hij ons na anderhalf uur met rust. We moeten nog een survey invullen met een andere medewerker over hoe we het gesprek vonden (ehm…. heb je even?) en dan mogen we om half twaalf eindelijk de vouchers gaan halen. Gelukkig is dat dus wel gelukt….. Een ervaring was het echter wel,  maar één keer is wel genoeg :-) We hebben wel een privé shuttle als we terug rijden!

Als we weer bij Excalibur zijn, wil ik nog wel even terug naar Take A Break Travel. Wel lekker om in het Engels flink je beklag te doen over de gang van zaken! Ze keken geschrokken, maar als ik de ervaringen op google mag geloven, denk ik niet dat ze echt onder de indruk waren…..

Anyway… dat achter de rug hebbend, konden we de rest van de dag gaan genieten van de show van Mac King (die we al geboekt hadden, wat kleinschaliger, waar foto’s maken na de show wel mogelijk was), nog een klein rondje door het Bellagio, Caesar’s en Venetian hotels, wat toch altijd langer duurt dan je van tevoren denkt, daarna een luxe buffet bij MGM Grand, en dáárna weer een show, van Mat Franco (winnaar van America’s Got Talent, een grotere show). Het buffet de shows waren zeer de moeite waard. Toch de moeite waarde om een ochtend van onze tijd verspild te hebben…

Vrijdag 27-7-2018: Las Vegas - dag 1

Na eerst een keer goed uitslapen, gaan we laat in de ochtend op pad voor een hernieuwde kennismaking met Las Vegas. Als eerste staat hotel New York New York op het programma, omdat ze daar een grote achtbaan rond het hotel hebben, waar Jasper drie jaar geleden nog niet in mocht en nu nét wel. Voor “slechts” $15 per ritje van een minuut maak je een rondje om de torens van het hotel….

Daarna lopen we een stukje dat we drie jaar geleden ook gelopen hebben, naar Excalibur, naar Luxor, met de monorail terug en dan naar de M&M’s winkel, die echt niet mag ontbreken, en waar we meteen onze ontbijtbordjes (drie jaar geleden ook hier gekocht) kunnen vervangen.

Bij Excalibur worden we aangesproken door een jongeman bij een ticketbooth (Take a Break Travel),  die ons kaartjes voor een show van Mat Franco aanbiedt én dinnervouchers bij MGM voor $175 (luxe hotel) én twee gratis nachten in een MGM hotel, later te gebruiken, alles voor $210. En Mat Franco stond nog op ons verlanglijstje  maar was vanwege de kosten ($300) niet gekozen.

Aangezien we morgen toch een luxe buffet wilden doen, als afsluiting van de vakantie, lijkt dit een goede deal te zijn. De “catch” is alleen dat we morgenochtend een timeshare presentatie moeten bijwonen en daarna krijg je de vouchers. Vanwege de (goede) ervaring die een kennis van ons er twee weken geleden mee had (zij had de vouchers ook echt gekregen), durven we het aan, en gaan we dus morgenochtend om acht uur een paar uurtjes tijd verspillen om daarna van de show en het buffet te kunnen genieten. Beetje spannend toch wel…..

Hierna zijn we wel weer voldoende opgewarmd van de 46 graden die het momenteel in Las Vegas is (hoewel er ook veel airconditioned stukken in een hotel tussen zitten, waardoor het te doen is). De kinderen gaan zwemmen en Hans en ik halen wat te eten bij de supermark (vandaag laten we de buffetten even voor wat ze zijn) en dat wordt verse pasta Alfredo met kant en klare kip erbij, ook heerlijk voor een keer.

Om negen uur ‘s avonds vertrekken we naar de High Roller, een megareuzenrad, dat vlakbij ons hotel staat, dus daar kunnen we naartoe lopen.

Wederom $99 armer stappen we in een cabine om een half uurtje Las Vegas  van boven te zien. Je kunt je geld hier goed kwijtraken….. Per minuut toch meer waar voor je geld dan de achtbaan. Het is wel een heel mooi uitzicht, Las Vegas van bovenaf in het donker.

Hierna gaan we terug naar het hotel voor een goede nacht slapen na alle indrukken van Las Vegas, en om morgen vroeg op te kunnen voor de timeshare-babbel…..

Donderdag 26-7-2018: Laatste stop; Las Vegas

Nog een paar uurtjes in Zion hebben we vandaag, en dan is het alweer tijd om te vertrekken. Die paar uurtjes willen we benutten om de Shelf Canyon te zoeken en daar doorheen te lopen. Dat is een relatief onbekende canyon, net buiten Zion, waar geen wegwijzers o.i.d. staan. Er staan aanwijzingen op internet en we denken vanaf de weg al de ingang gezien te hebben, dus vol goede moed gaan we op pad. Echter de route vanaf de weg naar beneden is al een stuk moeilijker dan er beschreven stond, maar aangezien de foto van de ingang wel klopt, lopen we toch verder.  Na een half uur flink klimmen en klauteren (dat stond wel op internet, maar niet zó intensief) kunnen we echt niet meer verder, we komen uit bij een doodlopende grot. Omdat we verder geen enkele andere route in de nabije omgeving vinden die het zou kunnen zijn, geven we het op. Helaas, mislukt. Misschien is er door het noodweer van twee weken geleden wel een rotsblok verschoven, waardoor de weg afgesneden is…. of we waren toch op de verkeerde weg, we zullen het nooit weten….

Hierna laten we Zion echt achter ons en rijden naar Las Vegas waar we eind van de middag aankomen bij Holiday Inn Desert Club, een mooi appartement met slaapkamer en keukentje. Het is warm en de kinderen gaan meteen zwemmen in één van de vijf zwembaden.

Voor avondeten gaan we eindelijk (Jasper verheugt zich er al de hele vakantie op) naar het landenbuffet van het Goldcoast Hotel. Na het eten gaan we daar  nog bowlen op een megabowlingbaan met zeventig banen….!

Woensdag 25-7-2018: Zion National Park - fietsen en tuben

Vandaag stond de all-time favorite in Zion weer op het programma: fietsen in Zion, van bovenaan de canyon naar beneden. Er loopt één weg door de canyon, waar in de zomer alleen de shuttlebussen rijden (auto’s verboden), en met de fiets kun je die weg ook rijden. Het leuke is dan, dat je de fietsen op de shuttlebus kunt zetten en mee naar boven kunt nemen en dan alleen maar bergafwaarts hoeft te fietsen; wel zo fijn bij 38+ graden….!

Verder is het een groot voordeel dat je de drukte ontloopt. De meeste mensen stappen uit bij één van de negen stops van de shuttlebus, en lopen dan daar wat rond of beginnen bij het stoppunt aan een wandeling. Tussen de stops lopen bijna geen mensen. En hoe druk het dan ook is, je hebt toch het gevoel dat je het park een beetje voor jezelf hebt :-)

De route is ongeveer 12 kilometer, maar met het busritje omhoog erbij en hier en daar afstappen voor een fotostop of een wandeling, kun je er zo’n vier uur over doen. Dus we huren de fietsen voor een halve dag, tegen één uur willen we ook wel weer klaar zijn in verband met de hitte. Het is nog steeds net zo leuk als drie jaar geleden, heerlijk de berg afsuizen in die prachtige omgeving….!

Hierna is het weer zwembadtijd, veel te warm om iets anders te doen. Vandaag is het 43 graden overdag…. Na een tijdje zwemmen en uitrusten op de kamer, gaat Hans nog tuben over de Virgin rivier. Je kunt daar banden voor huren waar we ook de fietsen gehuurd hebben, maar aangezien we zelf twee banden bij ons hebben, gaan ze het daarmee proberen. Ik zet ze met de auto af bij de ingang/uitgang van Zion en vandaar gaan ze een kilometer of drie de rivier af (buiten Zion) en dan haal ik ze weer op in een parkje een stuk verderop. Hans dacht in een uurtje wel klaar te zijn, maar dat wordt uiteindelijk twee uur en een kwartier…. ik ben dus twee keer naar het park gereden om te kijken of ze er al waren :-) Uiteindelijk komen ze rond kwart voor zeven aanzeilen….

Hierna is het te laat om nog een wandeling te gaan doen, en gaan we in de avond alleen nog even wat eten, lezen en daarna slapen.

Dinsdag 24-7-2018: Zion National Park - The Narrows

Vandaag begint de dag vroeg; om tien voor zeven zitten we al aan het ontbijt in het restaurant dat bij het hotel hoort, en waar we ieder een “hot breakfast” van de kaart mogen uitzoeken; dat is inclusief bij de prijs van het hotel, alleen de “tip” dien je nog wel af te rekenen, en dat is dan toch nog $10. Maar gelukkig is het wel een lekker ontbijt, de kinderen en ik hebben Belgische wafels en Hans heeft een granola met fruit bordje. Ik kan me alleen niet voorstellen dat er mensen zijn die elke dag in een restaurantje ontbijten…. $ 50 / $ 60 per dag ben je zo kwijt… of zou dat aan onze zuinige Hollandse aard liggen?

Daarna rijden we snel naar de ingang van het Zion National Park en lopen meteen door naar de shuttle bussen… Toch nog een lange rij…! En we vonden al dat we zo vroeg waren, maar er zijn nog veel meer mensen nog veel vroeger… Een goede dertig minuten later zitten we toch in de bus, en daarmee rijden we naar de laatste stop, waar we de Riverside Walk nemen naar de bekendste wandeling van Zion, de Narrows. Hier komen de wanden van de Zion Canyon het dichtst bij elkaar en kun je een klein stukje of enkele mijlen de rivier volgen en zo een prachtige wandeling maken tussen de 500 meter hoge rotswanden en dóór de rivier. Dat is voorzichtig lopen, want de bodem ligt ook bezaaid met rotsen zo groot als bowlingballen, die soms ook behoorlijk glad zijn, dus het is goed opletten waar je je voeten plaatst. Heel veel mensen hebben dan ook wandelstokken bij zich (van zichzelf of gehuurd) , wij echter niet, dus we moeten gewoon heel goed uitkijken en hopen dat we niet uitglijden :-)

Op 11 juli is er hier een flinke storm geweest, die flinke beschadigingen heeft toegebracht aan diverse trails in het park (die nu ook gesloten zijn),  en waarbij het water in de Virgin rivier flink was gestegen. De Narrows waren ook enkele dagen afgesloten i.v.m. te hoog water, maar nu is het weer begaanbaar op eigen verantwoordelijkheid en staat het water meestal kniehoog, of iets lager.

De eerste tien stappen zijn koud….! Daarna wennen we eraan en ook aan de natte schoenen. Heel voorzichtig lopen we bocht voor bocht verder, en het is inderdaad prachtig. Gelukkig waren we toch nog vroeg genoeg om niet in een overbevolkte Narrows te lopen, maar hebben we soms nog wel relatief rustige stukjes. Na ruim een uur besluiten we om te draaien, maar het mooiste gedeelte ligt eigenlijk nog wel enkele kilometers verder. Dat gaan we vandaag toch niet halen...

Als we de Narrows verlaten hebben en weer “gewoon” in het park lopen op weg naar de shuttle bus, blijkt het inmiddels toch weer behoorlijk warm geworden te zijn. Daar merkte je in de Narrows niets van, maar het kwik is weer naar 40 graden Celsius gestegen….. We rijden met de bus weer naar beneden en gaan lunchen in onze hotelkamer. Als we daar zijn, begint het hard te regenen; maar goed dat we niet meer in de Narrows lopen…. daar moet je niet zijn als het regent, dat kan gevaarlijk zijn in verband met flash floods. De middag brengen we verder door met het kijken van een film, die we hier kunnen halen bij de receptie. Het wordt Forrest Gump, want Jasper wil nog zien waar het stukje zit in de film, dat Forrest stopt met rennen bij Monument Valley :-). En als het weer opgeklaard is, kan er ook nog even gezwommen worden. De dag wordt besloten met een heerlijke burger en taco’s bij Oscar’s Café.

Maandag 23-7-2018: Slotcanyons in Utah

Voordat we vandaag weer uit Page vertrekken, hebben we eerst nog een tour geboekt bij een tourcompany van een Navajo familie. Die familie is de eigenaar van het stuk land waarop de zogeheten “Secret Canyon” ligt, ook wel “Horseshoe Bend Slot Canyon” genoemd.  De tours naar die canyon kunnen dus ook alleen via hun geboekt worden. Het voordeel ten opzichte van de veel bekendere Antelope Canyons, die ook bij Page liggen, en die vergelijkbaar hiermee zijn, is dat de Secret Canyon véél rustiger is, omdat daar maar één groep van max. 15 mensen  tegelijk in gaat, terwijl bij Antelope de jeeps af en aan rijden en je zo’n beetje door de canyon geduwd wordt.

Ook bij Secret Canyon beginnen we met een (zo nu en dan ruige) jeeptocht van een klein half uurtje. Daarna lopen we met de gids Brandon tien minuten door het warme zand tot we bij de ingang van de canyon komen. We kunnen hier dus lekker op ons eigen tempo rondlopen en foto’s maken en Brandon legt zo nu en dan wat uit, beantwoordt vragen en speelt op de Navajo fluit. Ook blijkt hij van bijna alle fototoestellen de beste instellingen te weten om foto’s te maken in de canyon….. handig. Na anderhalf uur lopen we weer de canyon uit en rijden met de jeep weer terug naar Page. Het was een prachtige tocht met een indrukwekkende canyon. Misschien wel iets duurder dan de Antelope Canyon, maar dat was deze veel rustigere ervaring dubbel en dwars waard.

Als we rond half één terug zijn gebracht met de jeep, eten we een broodje bij Subway, naast het kantoortje van Slot Canyon Tours. Voordat we weer vertrekken uit Page, willen we eerst nog even bij Lake Powell kijken, het grote meer bij Page, waar we eigenlijk nog nooit echt geweest zijn, Met de auto over het strand rijdend, kunnen we tot bijna aan de oever van het meer komen en hier wordt even een verfrissende duik genomen.

Als we daarna richting Zion National Park rijden, herinner ik me een stuk op internet dat ik gelezen heb over een slotcanyon die hier vlak in de buurt zou moeten liggen, de Red Hollow Canyon. Aangezien we er nu toch zijn, willen we die nog even proberen te vinden. Dit is echter kennelijk geen toeristische trekpleister, want richtingaanwijzers of iets dergelijks zijn niet te vinden, en alleen afgaande op de routebeschrijving van het stukje op internet kunnen we het niet vinden. We hebben al wat afgelegen weggetjes gehad die op niets uitkomen, als we dan maar besluiten om aan te bellen bij een huis waarbij we even daarvoor mensen in de tuin zagen zitten; die zijn in ieder geval thuis. En gelukkig weet de bewoonster waar we heen moeten; uiteraard het enige weggetje dat we nog niet geprobeerd hadden…..

Als we de auto geparkeerd hebben (ongeveer plaats voor één auto, dus maar goed dat het niet zo bekend is) is de volgende uitdaging om de trail te vinden, ook hier is uiteraard geen duidelijk pad. We proberen te lopen zoals de beschrijving van internet aangeeft. In ieder geval lopen we in een mooie omgeving van rode rotswanden.

Na na ons zo’n 700 meter afgevraagd te hebben of we wel goed zitten, staan we opeens voor de ingang van de Red Hollow Canyon. Wat superleuk om zo op avontuur te gaan, en het nog te vinden ook! De canyon is niet lang, qua begaanbaar gedeelte, maar wel heel leuk om doorheen te lopen en te klimmen!

Op een gegeven moment komen we bij een heel smal gedeelte waarna een kamer komt waar een touw hangt om mee naar boven te klimmen. Wat er boven is, daar zijn we echter nooit achter gekomen omdat we dat niet aandurfden met een half vergaan touwtje… daar draaien we dus om en lopen terug naar de auto.

Na dit avontuur rijden we snel door naar Springdale, het dorpje bij Zion National Park, waar we in de Bumbleberry Inn drie nachten mogen gaan doorbrengen.

Zondag 22-7-2018: Monument Valley

Dus…. vandaag gaat om half zes de wekker; snel eruit omdat rond kwart voor zes de zonsopgang begint boven de rotsformaties van Monument Valley, en dat wil ik eens rustig gaan bekijken vanaf de veranda van onze cabin. Aniek wil ook meekijken, dus die maak ik ook wakker.

Het is inderdaad prachtig om te zien, de kleuren komen op de foto’s helaas niet eens zo mooi uit als het er in het echt uitzag.

Na een uurtje buiten zitten is de zon volledig op en gaan we weer naar binnen om rustig verder aan te kleden en te wachten tot de mannen wakker willen worden….

Na het ontbijt op de kamer, vertrekken we om negen uur voor een rondje Valley Drive over de gravelroad door Monument Valley. Die weg is hier en daar behoorlijk bumpy en voorzien van gaten, dus voorzichtig rijden is geboden! Omdat we vroeg zijn, is het nog niet zo druk en kunnen we overal stoppen waar we willen en wat leuke foto’s maken. Rond twaalf uur zijn we klaar met ons rondje en vertrekken we uit Monument Valley.

Volgende stop is Page, dat zo’n twee uur rijden verder ligt. Page ligt in Arizona, en daar is het een uur vroeger, dus winnen we een uur. We zijn dus al om één uur in het hotel om in te checken. Dat is echter te vroeg, de kamer is nog niet klaar. Dus gaan we eerst even lunchen in het Crêpes Café in Page. Het sushi-restaurant daar tegenover, waar we drie jaar geleden gegeten hebben en waar we vanavond weer terug wilden gaan, is helaas gesloten op zondag…  :-(

Als we daarna ingecheckt zijn om half drie, brengen de kinderen een paar uurtjes in het zwembad door. Aan het begin van de avond rijden we naar de Horseshoe Bend. Het was drie jaar geleden al een enorm druk punt, alleen waren we toen in de ochtend, en viel het voor ons wel mee. Nu is het er echter een echt gekkenhuis; de overheid is al begonnen met hekjes plaatsen langs de rand, want anders kun je erop wachten tot er een keer iemand over de rand kukelt….. de zonsondergang valt een beetje tegen en is ook moeilijk te fotograferen; in de ochtend is het licht hier het beste om foto’s te maken. Maar goed, dat hebben we dan vorige keer al gedaan, nu hebben we het ook een keer in de avond gezien.

Hierna gaan we nog lekker Italiaans eten bij een restaurantje en terug naar het hotel.