Vandaag laten we de prachtige kleuren van Bryce al weer achter ons en rijden verder naar het oosten van Utah, een gedeelte dat we drie jaar geleden nog niet bezocht hebben (in tegenstelling tot Bryce en Zion). De reisdag vandaag gaat over Highway 12, die bekend staat als één van de mooiste Scenic byways van West Amerika. Er zijn vanaf die weg talloze prachtige vergezichten, en ook zijwegen die naar bezienswaardigheden toe leiden. Wij nemen één van die zijwegen, de Hole-in-the rock. We willen de Devil’s Garden en de Peekaboo slotcanyon bekijken die daaraan liggen. Eerst vragen we bij het Visitor center in Escalante, een dorp in de buurt, hoe de staat van de weg is, want er is veel regen gevallen de laatste tijd. Daar zeggen ze dat zeker het eerste gedeelte wel begaanbaar is en het tweede gedeelte op eigen risico met een SUV met high clearance; de Rangers zijn er momenteel bezig om de gaten in de weg van de regen weer te dichten….. we besluiten om eerst naar Devil’s Garden te gaan; dat gedeelte zou geen problemen moeten geven. Helaas missen we de afslag van de weg na 19 kilometer, en aangezien Hans wel houdt van een beetje avontuur en aangezien de weg goed te berijden is, rijdt hij dan maar meteen door naar de Peekaboo canyon.
De laatste mile van de route, tot aan de parkeerplaats van Peekaboo is wel echt slecht, maar gelukkig halen we het zonder brokken. Dan nog 800 meter lopen naar de canyon van de parkeerplaats. Helaas is het eerste stuk behoorlijk steil naar beneden over slickrock, en hoewel het er makkelijk uitziet als Aniek en Jasper naar beneden klauteren, durf ik echt niet verder als ik bovenaan sta :-(
Hans gaat dus alleen verder met de kinderen, bikkels!
Terwijl ik op ze wacht in een plekje in de schaduw begin ik te vrezen dat ze wel erg weinig water meegenomen hebben. Het is namelijk 32 graden en de tocht is behoorlijk inspannend…. Ze kunnen namelijk ook niet “gewoon” de canyon inlopen vanwege een poel met water die aan de ingang staat vanwege de vele regenval. Ze moeten daarom linksom de canyon omhoog lopen en zo van bovenaf erin klimmen. Als ik ze na een uurtje op de gok weer tegemoet loop, blijkt inderdaad dat het niet meeviel…. de gezichten zijn knalrood, en vooral Aniek voelt zich helemaal niet lekker. Wat ontzettend dom van ons om met veel te weinig water zo’n inspannende trail te gaan lopen! Aniek vertoont lichte zonnesteek-verschijnselen, maar nadat ze op de terugweg nog heeft moeten overgeven, voelt ze zich gelukkig weer wat beter. Dat was dus een leermoment! De moeilijkere wandelingen bij voorkeur niet meer midden op de dag en zeker niet met zo weinig water!
Het is inmiddels drie uur en we willen naar het hotel zodat we daar lekker kunnen zwemmen en uitrusten, en we moeten ook nog een eind terugrijden over de dirtroad. Maar een half uur rijden in een air-conditioned auto, drie flesjes drinken, twee flesjes cola en zes koekjes verder, is iedereen weer dusdanig opgefrist dat we toch nog even een stop maken bij de Devil’s Garden; nu vinden we de afslag wel. Eigenlijk is die Devil’s Garden heel leuk…! Maar omdat we beloofd hebben naar het hotel te gaan, blijven we er maar eventjes, en na nog een tussenstop bij Kiva Coffeehouse langs Highway 12, waar we een stukje taart eten, komen we rond half zeven bij het hotel.
We hebben een leuke cabin van Austin’s Chuckwagon in Torrey, twee slaapkamers, een woonkamertje en een keukentje, met een gezellig veranda en zwembad ervoor, dus hier houden we het wel twee nachten uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten